Stan wojenny w Polsce
13 grudnia 1981 r. Szef rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (NDP) i minister obrony Wojciech Jaruzelski wprowadzili stan wojenny w kraju.
Jaruzelski i stan wojenny w Polsce 13 grudnia 1981 r
Sytuacja w Polsce zaczęła się nagrzewać już w latach 80-tych. W tym roku podniesiono ceny wielu dóbr konsumpcyjnych, a następnie powstał niezależny związek zawodowy Solidarność w Gdańsku, kierowany przez Lecha Wałęsę. Na początku zwolennicy Solidarności ograniczali się tylko do żądań ekonomicznych, ale wkrótce pojawiły się problemy polityczne, zaczęli nalegać na prawo do wolności strajków i zniesienia cenzury.
Jaruzelski i stan wojenny w Polsce 13 grudnia 1981 r
Należy zauważyć, że warunki powstania powstały w poprzednim okresie. Ogromną rolę odegrała polityka Pierwszego Sekretarza Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) Edwarda Gierka. Rząd Gierka aktywnie zaciągał pożyczki zarówno z krajów zachodnich, jak i ze Związku Radzieckiego, co początkowo przyczyniło się do szybkiego rozwoju gospodarki, ale pod koniec lat 70. zadłużenie kraju stało się nie do zniesienia. Do 1980 r. Zadłużenie Polski sięgnęło 20 mld USD. Polski rząd planował, poprzez modernizację przemysłu, stać się potężną gospodarką europejską. Towary, które byłyby kupowane nie tylko w krajach bloku socjalistycznego, ale także na Zachodzie. Ale polskie towary nie były potrzebne Zachodowi. Ludzie Zachodu chętnie pożyczali Polakom dług, wierząc, że podkopało to system socjalistyczny i zwiększyło presję na Moskwę, której Warszawa musiałaby pomóc. To pogrążyło NDP w poważnym kryzysie społecznym i gospodarczym.
Ponadto należy zauważyć, że budowa socjalizmu z „narodowym” nastawieniem została przeprowadzona w Polsce. Rozkwit antysemityzmu, Kościół katolicki, Watykan, który był wrogiem socjalizmu i ZSRR, miał potężne pozycje.
Rząd, 1 lipca 1980 r., Ze względu na konieczność spłaty długów wobec krajów zachodnich, wprowadził system pełnej gospodarki, ceny mięsa zostały podniesione. Fala strajków przetoczyła się przez kraj, ludzie przyzwyczajeni do pewnego bogactwa (choć kraj żył ponad stan) nie chcieli oszczędzać. Do końca sierpnia niepokoje sparaliżowały bałtyckie wybrzeże Polski, po raz pierwszy zamknięto kopalnie Śląska. Rząd poczynił ustępstwa wobec strajkujących, a pod koniec sierpnia nazwali je stoczniowcy. Lenin w Gdańsku (kierował nimi elektryk Lech Wałęsa) podpisał z władzami „porozumienie 21 punktów”.
Wojciech Jaruzelski
Podobne umowy podpisano w Szczecinie i na Śląsku. Strajki ustały, robotnikom zagwarantowano prawo do strajku i tworzenia niezależnych związków zawodowych. Następnie powstał nowy, ogólnopolski ruch Solidarności, który zyskał ogromny wpływ na Polskę, któremu przewodził Lech Wałęsa. Następnie Edward Gierek został zastąpiony przez pierwszego sekretarza PZPR Stanisława Kaneya. Jego nominacja stała się kompromisem między władzami a strajkującymi z powodu groźby wprowadzenia oddziałów ATS zgodnie ze scenariuszem „czechosłowackim”. W tym czasie Polacy powiedzieli: „Kan jest lepszy niż Wania”.
Ale to nie rozwiązało problemu, dług nadal wywierał presję na gospodarkę, rosło niezadowolenie ludności, napędzane doniesieniami o korupcji i niekompetencji władz. „Solidarność” domagała się reform politycznych i gospodarczych, podnosząc standard życia, co przyciągnęło masę ludzi do tego ruchu. Rząd stopniowo tracił kontrolę nad sytuacją w kraju. W lutym 1981 r. Minister obrony generalnej Wojciech Jaruzelski (szef sił zbrojnych od 1969 r.) Został mianowany premierem Polski, aw październiku został sekretarzem generalnym partii. Tak więc skoncentrował w swoich rękach trzy główne stanowiska w kraju.
Rankiem 12 grudnia 1981 r. Jaruzelski poinformował Moskwę o wprowadzeniu stanu wojennego, w nocy z 12 na 13 grudnia odcięto łączność telefoniczną w całym kraju. Przywódcy Solidarności zostali odizolowani, generał wydał oświadczenie, w którym powiedział, że konieczne jest „związanie rąk poszukiwaczy przygód, zanim pchną Ojczyznę w otchłań bratobójczej wojny”. NDP ogłosił również utworzenie Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego.
Według niektórych danych w operację zaangażowanych było nawet 70 tysięcy żołnierzy, 30 tysięcy policjantów, 1750 czołgów, 1900 transporterów opancerzonych, 9 tysięcy ciężarówek i samochodów osobowych, kilka dywizjonów śmigłowców i samolotów transportowych. Wszystkie te siły były skoncentrowane w dużych miastach i centrach przemysłowych.
Sam polski generał wielokrotnie stwierdzał, że wprowadzenie stanu wojennego w Polsce i zaostrzenie reżimu spowodowane było koniecznością ratowania kraju przed zbrojną interwencją Związku Radzieckiego. Jego zdaniem Moskwa przygotowywała się do przywrócenia „socjalistycznej legalności” w zbuntowanej republice.
