Pierwszy król Izraela

Kiedy Izraelczycy osiedlili się w Kanaanie, Bóg otrzymał wielkie wolności, a naród żydowski zaczął organizować własne życie. Ale bez doświadczonego i mądrego przywódcy, podobnie jak dzieci, wyrwali się z kłopotów. W takich przypadkach Bóg interweniował i poprzez „sędziów”, to znaczy przywódcy narodu izraelskiego pomogli mu wyjść z trudnych sytuacji. Ale ludzie chcieli sami wybrać własne przeznaczenie, a także ustanowić własne nowe państwo.

Izraelczycy podjęli decyzję, że potrzebują stabilnej ręki i stabilności. Domagali się od Pana Boga, aby ustanowił nad nimi przywódcę – króla Izraela.

Bóg nie podobał się takiemu żądaniu, ponieważ do tej chwili tylko on był nazywany Królem Izraela – ludem, którego ocalił z niewoli egipskiej i wyprowadził z pustyni. Przecież to Pan uczynił niewolników ogromnego tłumu – lud Izraela. Ale chociaż nie podobało mu się oświadczenie ludu Izraela, nadal pozwalał „swoim” ludziom robić to, co uznają za konieczne. Jednak przez Samuela, sędziego, który był wówczas przywódcą narodu żydowskiego, Bóg ostrzegł, że nowy król będzie panował nad ludem, uczyni lud, jego synów i córki niewolnikami. I bez względu na to, jak długo później Żydzi jęczeli od króla, Pan nie odpowie.

Takie oświadczenie Pana nie przeszkadzało Izraelitom. Trzeba powiedzieć, że w starożytności monarchia nie była postrzegana po prostu jako forma rządu. Władza królewska, która nie ograniczała się do niczego, wymagała pewnego rodzaju usprawiedliwienia. A najłatwiej jest to uzasadnić faktem, że Bóg to ustanowił. Król jest pośrednikiem między Bogiem a ludźmi. I to król reprezentuje swój lud przed Panem Bogiem. Dlatego Bóg osobiście wybiera króla i prosi go bardzo ściśle! U jej podstaw król na ziemi jest wikariuszem Boga, prawdziwym królem ludu.

Kim był pierwszy król Izraela

Pierwszym królem Izraela był młody, przystojny mężczyzna o imieniu Saul, co oznacza po hebrajsku „wyrzucony”.

Jak doszło do powołania pierwszego króla Izraela?

Saul poszedł szukać zaginionych osłów. W trakcie poszukiwań zwrócił się do Samuela i to on rozpoznał wybranego Boga w Saulu. W tamtych czasach zwykli ludzie do rozwiązywania ważnych zadań życiowych prosili o radę proroków lub kapłanów. Saul nie znalazł w Samuelie rady, jak znaleźć osła, znalazł królewską godność. Samuel urządził bardzo uroczysty posiłek dla Saula, zostawił go, aby spędził noc w swoim domu, a rano wyprowadził Seul z miasta i wylał oliwę na głowę. Ta procedura namaszczenia oznaczała poświęcenie godności królewskiej.

Tak jest napisane o tym w Biblii. Ale tutaj mówi się, że Pan Bóg zawsze pozostawia najwyższą moc za sobą. Na ziemi po prostu mianuje króla ziemi, który jest wikariuszem Boga i który może, jeśli to konieczne, zostać usunięty z panowania, co zresztą przydarzyło się Saulowi później.

Saul został pierwszym królem Izraela. Prowadził udane wojny z sąsiednimi narodami, prowadził swój lud od jednego zwycięstwa do drugiego. Ale druga strona władzy królewskiej objawiła się bardzo szybko. Król Ziemi zaczął odrzucać rozkazy Najwyższego Króla i działał na własną rękę. A ponieważ Saul odrzucił słowo Boże, Pan też go odrzucił. Prorok Samuel powiedział Saulowi, że nie będzie królem. Pierwszy król Izraela – Saul przez długi czas nadal rządził ludem izraelskim. Ale po nim nie jego syn musiał wstąpić na tron ​​królewski. A sam Saul został całkowicie pozbawiony ochrony Pana Boga. Biblia mówi, że po odejściu Saula od swego patronatu „Saul Duch Pański wycofał się i oburzył swego złego ducha”. Aby pan Izraela się uspokoił, jego dworzanie znaleźli bardzo utalentowanego muzyka. Nazwa tego muzyka to David. David stał się ulubieńcem władcy, był jego giermkiem i dworskim muzykiem. Saul domyślił się, że został odrzucony przez Pana, ale Dawid był jego następcą, nie miał nawet najmniejszego pojęcia.

A historia panowania pierwszego króla Izraela trwała dalej. Ponownie lud Izraela rozpoczął wojnę z innymi narodami. Tym razem to byli Filistyni. W czasach starożytnych, przed bitwą, był zwyczaj: walka była oferowana między dwoma bohaterami po jednej i po drugiej stronie. Filistynowie wznieśli swego ogromnego i niezwyciężonego wojownika – Goliata. Goliat był ogromny, jego wysokość wynosiła trzy metry, a jego zbroja i broń były niezrównane w całej armii.

Z reguły król przeciwnej strony musiał odpowiedzieć na wyzwanie rzucone przez wroga, to znaczy Saul musiał wyjść na bitwę. Przecież początkowo naród izraelski i poprosił króla od Pana, aby kierował Izraelitami, w tym w czasie wojny. Ale król, od którego Duch Pański odstąpił od faktu, że Saul był niegodny powołania przed Panem, Saul również nie mógł wypełnić swoich zobowiązań wobec swego ludu. Młody giermek pierwszego króla Izraela, Dawid, zgłosił się na ochotnika do walki. David wyruszył w bitwę ze zwykłymi chustami pasterza. I w pojedynku natychmiast uderzył swojego potężnego rywala dokładnym strzałem. Idź