Pomeranian boo – Czyli szpic miniaturowy / pomorski
Wdzięczny mały szpic pomorski dosłownie emanuje życzliwością. Te psy wyglądają jak miniaturowe lisy. Wierzchnia warstwa ich włosów składa się z długich, wystających włosków, pod którymi znajduje się gruby podszerstek. Dlatego psy są jak grudki puchu. Umaszczenie pomorskie może być zróżnicowane (patrz wzorzec rasy). Wzrost dorosłych psów wynosi od 18 do 30 cm, w zależności od budowy i typu. Idealna waga dla dorosłych samców to 1,8-2 kg, dla samic 2-2,5 kg.
pomeranian boo
Spis treści:
Pochodzenie
Szpic pomorski to najprawdopodobniej potomkowie arktycznych psów zaprzęgowych. Prawdopodobnie mają powiązania rodzinne z wilczym szpicem, norweskim Elkhoundem i Samoyed Laika. Pierwsze wiarygodne wzmianki o rasie pojawiły się na Pomorzu, regionie graniczącym z Bałtykiem, a pochodzą z XIX wieku. Były to psy znacznie większe od współczesnych (ok. 13 kg), w miocie urodziło się 10 szczeniąt. Wkrótce ludzie zaczęli dawać pierwszeństwo najmniejszym osobom. W połowie XIX wieku rasa rozprzestrzeniła się na inne kraje europejskie. W 1888 roku w rasie tej zakochała się królowa Wiktoria, co przyczyniło się do wzrostu popularności pomorskiego. Brytyjscy hodowcy wyhodowali następnie mniejszego psa o coraz grubszej sierści.
Charakter
Są to żywe i energiczne małe psy, które są bardzo lojalne wobec swoich rodzin. Pomorskie uwielbia być noszone na rękach i poświęca mu dużo uwagi. Jednak nie daj się temu zbytnio ponieść: pies musi stanąć na własnych nogach. Szpice są doskonałymi psami stróżującymi, ponieważ dają głośny głos. Pomimo delikatnego i serdecznego charakteru psa, należy zachować ostrożność podczas kontaktu z dziećmi, zwłaszcza małymi: złamania nóg u tej rasy nie są rzadkością.
Zachowanie
Chociaż są najmniejszymi ze wszystkich ras, te psy są aktywnymi i zabawnymi towarzyszami. Ich ulubioną rozrywką jest spędzanie czasu w domu z właścicielami. Często przywiązują się do swoich właścicieli i cieszą się komfortem domu. Mogą zrobić dobre małe psy stróżujące. Jednak potrzebują również regularnej aktywności fizycznej poza domem, aby zachować sprawność, zdrowie i stonowaną sylwetkę. Wielu z nich można bardzo trenować iz reguły bardzo lubią gry.
Problemy zdrowotne
Podobnie jak wiele małych ras, Pomorzanie czasami cierpią na problemy z rzepką, które mogą chwilowo wysunąć się z miejsca (zwichnięcie rzepki). Inne częste problemy tej rasy to patologie oczu, zaburzenie powodujące wypadanie włosów i problem z tchawicą, który powoduje kaszel.
Siła
Fizyczne wymagania pomorskiego są bardzo niskie. Wystarczy im krótki spacer lub bieganie po ogrodzie z właścicielami. Mogą jednak chodzić dość duże odległości bez zmęczenia.
jedzenie
Psy ozdobne mają szybki metabolizm. Oznacza to, że spalają energię z dużą szybkością. Ponieważ ich objętość żołądka jest bardzo mała, powinni jeść małymi porcjami, ale często. Karmy dla małych ras są specjalnie opracowane, aby zaspokoić specyficzne potrzeby psa w zakresie niezbędnych składników odżywczych. Pokarm jest kruszony z uwzględnieniem niewielkich rozmiarów szczęki psa, co z kolei ułatwia proces żucia i poprawia trawienie.
Szpic – pomeranian boo
Pielęgnacja włosów
W okresie dojrzewania pomeranian potrzebuje dodatkowej pielęgnacji, aby ułatwić wymianę włosów. Jednak opiekę można wówczas ograniczyć do kilku razy w tygodniu. Regularnie sprawdzaj podszerstek pod kątem kołtunów. Nie używaj grzebienia z drobnymi zębami, ponieważ spowoduje to jego uszkodzenie i pogorszy jego objętość. Uważa się, że psy generalnie dobrze dogadują się z dziećmi. Jednak psy i dzieci muszą nauczyć się dogadywać ze sobą, szanować i czuć się razem bezpiecznie. W każdym razie nie należy zostawiać małych dzieci samych z psem – dorośli muszą koniecznie kontrolować wszystkie interakcje między nimi. Za ojczyznę współczesnych szpiców uważa się Niemcy, gdzie były bardzo popularne. W regionie Dolnego Renu w 1450 roku powstała nazwa „Spitskhund”, a od XVIII wieku rozpoczęto prace selekcyjne nad rasą. Szpice białe hodowano głównie w Eberswalde i na Pomorzu, szare – nad Renem, czarne – w Wirtembergii, gdzie używano ich do ochrony winnic przed ptakami. Największy szary wilk szpic został znaleziony w okolicach Düsseldorfu, Aachen i Krefeld. Szlachta zwróciła uwagę na psy podwórkowe, a igły stały się zwierzętami domowymi. W salonach doceniano tylko mały szpic o wadze 5-7 kg.Ojczyzna współczesnego szpica
Król angielski Jerzy III (od 1760 r.) Przyczynił się do popularności szpiców wśród szlachty, ale bardzo popularne stały się one za panowania królowej Wiktorii (1837-1901), kiedy do Anglii przybyły szpice niemieckie z Pomorza. Szczególnie modne były psy w kolorze pomarańczowym i piaskowym. W 1891 roku na wystawie Krafta kilku hodowców zdecydowało się na utworzenie Klubu Pomorskiego Anglojęzycznego; wzorzec rasy został opracowany i zatwierdzony. Psy podzielono na dwie kategorie: do 2,5 kg i powyżej 2,5 kg. W 1915 roku English Spitz Club wpuścił na wystawę psy nie cięższe niż 3,6 kg. Nazywano ich Pomorzanami królowej Wiktorii. W tych samych latach szpic pomorski stał się znany w wielu krajach świata. Współczesnych „Anglików” wyróżnia niski wzrost, jasna kość, miękkie włosy (nadmiar podszerstka). Ich głowy są dobre, z bardzo krótkimi pyskami i małymi uszami.
Szpic we Francji
We Francji szpice karłowate są duże i lekkie, przypominają psy z przeszłości. Mają dłuższe i bardziej spiczaste kufy (typ „lis”), uszy duże, ale prawidłowo osadzone. Włosów ochronnych jest dużo, ale brakuje podszerstka, co jest szczególnie widoczne na źle ubranej głowie i braku bujnego „kołnierza”. Ponadto „Francuzi” nie mają zwyczaju zaokrąglać uszu i łap, aby psy wyglądały naturalnie.
Szpic w Niemczech
W Niemczech w 1899 roku powstało Niemieckie Stowarzyszenie Szpiców, które opracowało standardy dla szpiców w różnych kolorach i rozmiarach. Współcześni niemieccy „pomerańczycy” są podobni do francuskich, ale są bardziej koścowi i mają bardziej regularne ruchy dzięki idealnemu kątowi zgięć przednich i tylnych kończyn. Dopasowanie głowy i ogona jest prawidłowe.
